Burnout… tijd om hulp te vragen

Op lange termijn het gevoel van stress ervaren, de lat hoog leggen voor jezelf en geen nee kunnen zeggen, zijn zeker herkenbaar voor mij en vele anderen met een burnout. Het is lang vol te houden, maar het kan in ene op zijn. Dan kom je tot de ontdekking wat je jouw eigen lichaam al die tijd hebt aangedaan. Helemaal opgebrand zegt je lichaam; ‘Nee, ik kan niet meer!’

Dit was drie jaar geleden. Ik was na anderhalf jaar gebroken nachten door mijn zoon, teveel ja zeggen op mijn werk, een man thuis met chronische klachten en al mijn andere rollen die veel vrouwen invullen, helemaal op! Dit was het moment om naar de dokter te gaan. Na het ‘vonnis’ burnout, was het tijd om terug te gaan naar de basis en vooral veel rust te nemen. Maar dat was nog zo eenvoudig nog niet.

Tijdens de gesprekken met de psycholoog was het zo klaar als een klontje. Ik was zo vaak en teveel over mijn grenzen gegaan, dat mijn lichaam het opgaf. In mijn omgeving had ik genoeg factoren die er bij elkaar voor hebben gezorgd dat mijn lichaam zich niet meer kon opladen.
Mijn zoon sliep vanaf zijn geboorte niet door. Door de beperkingen van mijn man was ik degene die daar de zorg voor droeg. Ook op het werk had ik graag dubbele functies op mijn naam.
Een wijze les van mijn psycholoog was ook, ‘net als geld, moet energie eerst verdiend worden om vervolgens te worden uit gegeven’. Iets waar ik vaak aan terugdenk. Maar om dat te kunnen doen, energie verdienen, had ik wel iets nodig… dat was het toverwoord
LOSLATEN….

Ik vertel op deze site mijn verhaal over de uitdaging en zoektocht die balans te zoeken en proberen vast te houden.