Niet altijd zichtbaar.. chronisch ziek en op vakantie!

Posted By Esmee on aug 25, 2017 | 4 comments

De kinderen rennen enthousiast het strand op. Ze zijn door het dolle heen en hebben de bak met strandspullen ontdekt. `Zullen we een zandkasteel graven, pap?’ `Nou, ik ga even rusten.’ De laatste rug tassen leggen we op de vlonder van het strandhuisje. De rest van onze bagage is gelukkig door een vrachtwagen over de mooie, maar hoge duinen heen gebracht. `Die trappen hebben me afgemat!’ zegt mijn man uitgeput. Ons plan is deze week niet meer van het strand af te komen.

We genieten volop van het prachtige uitzicht op zee en de boten die vlak langs het strand varen in dit unieke Westerschelde gedeelte. Met de verrekijker kijkt hij mij en de kinderen na vanuit de stevige fauteuil binnen. We gaan schelpen zoeken en zwaaien even naar hem.

De dagen die volgen zijn heerlijk warm! De kinderen drijven het liefst in het ondiepe gedeelte van de zee op hun krokodillen luchtbedjes. De golven laten ze lekker dobberen en ze hebben de grootste lol! Ik blijf er de hele tijd bij wat pootje badend geen straf is… Papa komt er ook even bij staan, maar schrikt van het koude water als hij dit test met zijn voet.

De strandstoelen voor het strandhuisje geven een mooi plekje om vrij te zitten. We zitten met z’n tweetjes te genieten van de zon en de kinderen liggen ook te relaxen op hun luchtbedjes. Jee, wat een geluk. Na een tijdje gaat mijn man even liggen binnen, de kinderen gaan zelfstandig naar de schommels 50 meter naar links en ik pak mijn boek wat ik die week wel vaker heb gedaan. Lekker ontspannen! Voor het huisje op de vlonder was mijn favoriete plek deze week.

Na een duinwandeling met de kinderen besluit ik een vlieger voor ze te kopen bij een souvenirs winkel. De weersvoorspelling is voor de resterende dagen wel goed, maar met meer wind en kans op een buitje. Ze kunnen niet wachten het tegen papa te vertellen. `Wow, leuk idee!’ roept hij als hij de blijde gezichten ziet. Die middag loopt hij spontaan een stukje over een paar stranden mee. `Ik wil er ook even uit,’ zegt hij als we verrast opkijken.

De volgende dag proberen ze hun vlieger uit. Wat leuk om dat vanuit het huisje te kunnen zien. Mijn man helpt de kinderen en ze genieten volop. De middag die volgt is rustig voor vaders. Ik start met de kinderen met een project.. een kasteel met grachten. De kinderen willen wachten tot die grachten helemaal vollopen. Ze hebben geluk dat het pas later op de avond vloed wordt. Het werd een prachtige avond met mooie zonsondergang, een cruiseboot die langs kwam en papa die ook nog even kwam kijken bij hun trots.

We hebben een superweek gehad! Eigenlijk niet allemaal helemaal… zoals jullie al hebben kunnen lezen, heeft mijn man zijn beperkingen. Zo voor de buitenwereld niet helemaal duidelijk waarom. `Heeft hij geen zin buiten te zitten? Waarom doet hij niet mee met graven of wandelen?’ Het is iets waar ik me niet meer mee bezig houdt, wat anderen mensen zullen denken. Toch schrijf ik dit om te laten zien dat het niet altijd is wat het lijkt.

Mijn man heeft namelijk voor ons de hele week volgehouden. Hij zei eigenlijk al na de beklimming van de duinen die eerste dag; `Dit is meer een vakantie voor jullie.. niet voor mij.’ Hij heeft chronisch lyme en dunne vezel neuropathie. Dat wil zeggen dat hij de hele dag pijn heeft. Zijn zenuwen geven hem een tintelend of koud gevoel, hij heeft weinig kracht, heel moe, last van fel licht, last van slecht slapen en zo nog veel meer klachten.

We genieten wel van de leuke momenten samen, hebben heerlijk gegeten in de strandpaviljoens en genoten van dat prachtige uitzicht. Het is zeker niet altijd makkelijk op vakantie waar je veel meer doet dan thuis, maar doen het samen goed. Ben trots op ons!