Stop! Time out!!
Ik zie me van werk naar huis haasten. Thuis maak ik snel het eten, help mijn dochter met overhoren en probeer een luisterend oor te zijn als mijn gezin me de hele dag niet heeft gezien. Ik voel me gehaast, want ik wil straks als we klaar zijn met het eten ook nog opruimen, kleding en tassen voor morgen klaarleggen en de kinderen naar bed brengen zodat ik daarna een moment voor mezelf heb en kan zitten, het moment waar ik de hele dag al naar uit kijk.
Ok, stop, time out!
In de ruimte waarin ik me bevind, roepen 2 kinderen enthousiast wat ze gedaan hebben, roer ik door de pasta en dek ondertussen de tafel. De voetbal waar ik bijna over struikel, laat ik stoppen door mijn voet erop te zetten en mijn zoon loopt boos naar boven.. `waarom trap je erop?!’ Mijn dochter en man kijken me vragend aan waarom ik dat doe. Hoort niemand dan die herrie die ik aan mijn hoofd heb? Dat alles door elkaar gaat, ik alles tegelijk moet doen en ik me niet meer kan concentreren waar ik nu antwoord op moet geven? Ben ik nu de boosdoener terwijl jullie allemaal wat van me willen?!
Mijn beleving is niet die van anderen
Als ik op de wc zit, komen de tranen. Ik voel me heel erg zielig. Even die emotie eruit! Jee, waarom maak ik me zo druk?! Ik voel me zo gehaast en waarom eigenlijk? Om op tijd te kunnen eten? Om het hele to do rijtje in mijn hoofd af te kunnen vinken? Dan heb ik het gevoel klaar te zijn en kan ik rustig gaan zitten. Alles wat ongepland gebeurt, dingen van het moment zijn niet welkom en wordt als een irritatie ontvangen bij mij. Als alles oploopt, stopt het met een voor de rest een onverwachte reactie van mij… ze zagen dit niet aankomen, voelden niet wat ik van binnen voelde en waren gewoon gezellig samen in de huiskamer en enthousiast.
Leef in het momentÂ
Voor mij een leerdoel om in het moment te leven. Laat de rest los.. hoe lastig ook! Ik merk dat ik dit vaker doe en wordt er een meer ontspannen moeder van. Hoe ervaren jullie dit in je drukke gezinsleven? Voel je dat je weleens tegen het randje zit? Het randje van teveel dagen vol stress, een overspannen gevoel of zelfs depressie? Het voelt voor een ieder anders en is daarom ook een andere ervaring. Maar nog belangrijker.. hoe ga je ermee om? Doorgaan omdat het moet of mag je ook even stoppen? Met werken of zorgen? Graag hoor ik jullie verhalen.
